รักที่สายไปขอวางไว้ตรงนั้น - 1-30 - บทที่ 6
“ฉีก!”
ซ่งรั่วชิงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว สติสัมปชัญญะกลับคืนมาเล็กน้อย
นางกำลังทำอะไรอยู่?
กำลังจะมีความสัมพันธ์กับลี่หานเหนียนอีกครั้งหรือ แม้ว่าจะเกิดขึ้นแล้ว แต่นางไม่อนุญาตให้ตัวเองเข้าไปพัวพันกับลี่หานเหนียนอีก และนางก็ตั้งครรภ์ด้วย
ก่อนหน้านี้เกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับนึกขึ้นมาได้
แม้จะยังไม่ปรากฏครรภ์ แต่เธอรู้ดีว่าในท้องของเธอมีชีวิตน้อยๆ อยู่
เวลานี้เขายังอ่อนแอมาก หากไปโรงพยาบาลหรือหาผู้ชาย อาจจะทำร้ายเขาได้
เมื่อนึกถึงลูกที่ไม่มีวาสนาในชาติก่อน พลังก็พลุ่งพล่านขึ้นในตัวนางในชั่วพริบตา นางผลักลี่หานเหนียนออกจากตัวทันที “อย่าแตะต้องตัวฉัน”
ลี่หานเหนียนถูกผลักจนร่างกายชะงักไป ในระหว่างนั้น ซ่งรั่วชิงก็รีบลุกขึ้นยืน เดินโซเซเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็ได้ยินเสียงน้ำดังออกมา
ลี่หานเหนียนยังคงอยู่ในท่าที่ถูกผลัก ดวงตาเปล่งประกายวูบวาบ
เมื่อครู่เขากลับอยาก…
เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำเมื่อครู่ ลี่หานเหนียนก็รู้สึกว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
วันนี้เขาไม่ได้ถูกวางยา ซ่งรั่วชิงเก่งกาจแค่ไหนก็บังคับเขาไม่ได้ แต่เมื่อครู่เขากลับอยากแตะต้องผู้หญิงคนนี้ ลิ้มรสความสุขสมที่เคยได้รับอีกครั้ง
และในเวลานี้ ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไรอยู่?
อาบน้ำเย็น!
ยอมอาบน้ำเย็นก็ไม่ยอมให้เขาแตะต้อง แม้ว่าเขาจะไม่สนใจ แต่การกระทำนี้เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของเขาอย่างสิ้นเชิง
ลี่หานเหนียนรู้สึกว่าทุกอย่างในคืนนี้ผิดปกติไปหมด ขณะที่เขายังคิดไม่ออกว่าทำไมเมื่อครู่ถึงทำพฤติกรรมแปลกประหลาด โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองชื่อบนหน้าจอ ใบหน้าเย็นชาของเขาก็อ่อนโยนลงทันที
รับโทรศัพท์แล้วกล่าวว่า “เฟยเฟย…”
ซ่งรั่วชิงเปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำเย็นไหลลงมาจากศีรษะ น้ำเย็นจัดทำให้นางรู้สึกตัวขึ้นในทันที
เมื่อครู่น่าจะรีบร้อนเกินไป ประตูห้องน้ำปิดไม่สนิท มีเสียงลอดเข้ามาจากข้างนอก
นางได้ยินลี่หานเหนียนเรียก “เฟยเฟย” อย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู ข้างนอกเงียบสนิท
ลี่หานเหนียนถูกเย่เฟยเฟยเรียกตัวไปอีกแล้ว
ทั้งชาติก่อนและชาตินี้เหมือนกัน เพียงแค่เย่เฟยเฟยโทรมา ไม่ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ก็จะรีบไปหาเย่เฟยเฟยในทันที
นางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจโล่งอก โชคดีที่เขาไปแล้ว ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไร
ไม่รู้ว่าอาบนานเท่าไหร่ ซ่งรั่วชิงหนาวสั่นไปทั้งตัว นางสั่นเทาขณะปิดก๊อกน้ำ ห่มผ้าเช็ดตัวค่อยๆ เดินกลับเข้าไปในห้อง หาโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แล้วโทรหาหยวนอันหราน
“อันหราน ตอนนี้ฉันไม่ค่อยดี เธอมาหาฉันหน่อย แล้วเอาเสื้อผ้ามาให้ชุดหนึ่งด้วย ฉันส่งโลเคชั่นให้”
“เธอเป็นอะไรไป?” หยวนอันหรานสงสัย “ไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยงหรอกหรือ?”
“เธอมาถึงแล้วจะรู้เอง”
ซ่งรั่วชิงวางสาย สั่นเทาขณะส่งโลเคชั่น จากนั้นก็ซุกตัวอยู่บนเตียงรอหยวนอันหรานมา
ขณะที่กำลังมึนงงใกล้จะหมดสติ หยวนอันหรานก็มาถึง มองเห็นสภาพของซ่งรั่วชิงก็ตกใจ
“ชิงชิง ฉันรีบเรียกรถพยาบาลพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”
ซ่งรั่วชิงรีบคว้ามือของหยวนอันหรานไว้ ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง “ไม่ ไม่ได้ไปโรงพยาบาล ห้ามไปเด็ดขาด”
“เธอเป็นแบบนี้แล้วไม่ไปโรงพยาบาลได้ยังไง?” หยวนอันหรานกระวนกระวายใจมาก
“ไปไม่ได้จริงๆ สัญญากับฉันนะ…”
ทันใดนั้น ซ่งรั่วชิงก็รู้สึกวูบไปทั้งตัว แล้วก็หมดสติไปในที่สุด
…
เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นวันรุ่งขึ้นแล้ว
“ชิงชิง ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว”
หยวนอันหรานโน้มหน้าเข้ามาใกล้ซ่งรั่วชิง ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
“ฉันเป็นอะไรไป?” ซ่งรั่วชิงเสียงแหบแห้ง
“เธอหมดสติไป ทำให้ฉันตกใจแทบแย่ ตอนกลางคืนยังเป็นไข้สูงด้วย”
“อะไรนะ แล้วเธอไม่ได้พาฉันไปโรงพยาบาลใช่ไหม” ซ่งรั่วชิงรีบร้อนขึ้นมาทันที
หันไปมองสภาพแวดล้อมรอบข้าง พบว่ายังอยู่ในโรงแรม ก็ถอนหายใจโล่งอก
โชคดีที่ไม่ได้ไป ไม่อย่างนั้นถ้าใช้ยา ไม่รู้ว่าลูกจะยังอยู่ได้ไหม ก่อนหน้านี้เกือบให้ลี่หานเหนียนพาเธอไปโรงพยาบาลแล้ว โชคดีที่เพราะเรื่องของตระกูลลี่จึงไม่ได้ไป
“ไม่ได้ไป” หยวนอันหรานกล่าวอย่างไม่พอใจ “เธอมันหัวรั้นจะตาย บอกว่าไม่ให้ฉันพาไป ถ้าฉันพาไป เธอคงไม่รู้จะทำอะไรอีก แต่ถ้าเธอไม่ตื่นอีก ฉันคงต้องพาเธอไปจริงๆ แล้ว”
ซ่งรั่วชิงเพิ่งสังเกตว่าหยวนอันหรานใบหน้าเหนื่อยล้า ใต้ตามีรอยคล้ำ เห็นได้ชัดว่าดูแลนางทั้งคืนไม่ได้นอน
“ขอบคุณ” นางรู้สึกขอบคุณอย่างมาก
“ขอบคุณอะไรกัน พวกเราเป็นเพื่อนรักกัน” หยวนอันหรานยิ้ม แล้วยื่นแก้วน้ำให้ซ่งรั่วชิง “มา ดื่มน้ำหน่อย”
หลังจากดื่มน้ำแล้ว ซ่งรั่วชิงรู้สึกดีขึ้นมาก
หยวนอันหรานกล่าวขึ้นมาทันที “ว่าแต่ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงเป็นแบบนั้น?”
“เมื่อวาน…”
ซ่งรั่วชิงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องเมื่อวาน
ไม่คิดว่าในสถานการณ์เช่นนั้น ลี่หานเหนียนจะช่วยนาง นางนึกว่าลี่หานเหนียนจะปล่อยให้นางตายเสียอีก
แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นภรรยาตามกฎหมายของเขา หากเกิดเรื่องขึ้นมา คนที่เสียหน้าก็คือลี่หานเหนียน
อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ ลี่หานเหนียนถึงได้ยื่นมือเข้ามาช่วยนาง
ไม่อย่างนั้นก็คงอธิบายไม่ได้
ดังนั้น นางจึงไม่รู้สึกขอบคุณเขา
ละเว้นเรื่องของลี่หานเหนียนไป ซ่งรั่วชิงนึกถึงต้นเหตุที่ทำให้นางเป็นแบบนั้นเมื่อวาน
กัดฟันกล่าว “ก็คือพ่อค้าชาวอินโดนีเซียคนนั้น เขาวางยาฉัน”
“อะไรนะ?” หยวนอันหรานตกใจ “กล้าทำเรื่องแบบนี้กับเธอได้ยังไง ฉันไม่มีวันปล่อยเขาไป ฉันจะสั่งคนไปสั่งสอนเขาเดี๋ยวนี้”
ซ่งรั่วชิงก็พยักหน้า แม้ว่าหยวนอันหรานจะไม่ลงมือ นางก็ไม่มีวันปล่อยผู้ชายที่ชื่อโทนี่คนนั้นไป
หยวนอันหรานเป็นคนลงมือทำทันที นางโทรศัพท์ออกไปสายหนึ่ง
เพียงแต่ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน สีหน้าของหยวนอันหรานดูพูดไม่ออก วางโทรศัพท์แล้วมองซ่งรั่วชิงกล่าวว่า “ชิงชิง พวกเราไม่ต้องไปแล้ว มีคนสั่งสอนเขาแล้ว”
“อะไรนะ?” ซ่งรั่วชิงประหลาดใจ
หยวนอันหรานกล่าว “ไอ้โทนี่นั่นเข้าโรงพยาบาลไปแล้วเมื่อวาน ได้ยินว่าที่ตรงนั้นถูกทุบเละเลย ต่อไปคงหมดสมรรถภาพทางเพศ แถมเช้าวันนี้ยังถูกจับด้วย ข้อหาปลอมตัวเป็นนักธุรกิจฉ้อโกง มันเป็นพวกหลอกลวง”
“ชิงชิง ขอโทษนะ ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ได้ตรวจสอบให้ดี แถมยังแนะนำให้เธอรู้จัก…”
คำพูดที่เหลือ ซ่งรั่วชิงไม่ได้ใส่ใจฟัง ในหัวมีแต่คำพูดที่ลี่หานเหนียนพูดในความมึนงงเมื่อวาน “กำจัดมัน”
ดังนั้น เป็นลี่หานเหนียนที่ทำ?
…
กลุ่มบริษัทลี่ สำนักงานประธาน
หลังจากเซี่ยงตงรายงานงานให้ลี่หานเหนียนเสร็จ ก็กำลังจะถอยออกไป
“เรื่องเมื่อวานจัดการไปถึงไหนแล้ว?” ลี่หานเหนียนถามขึ้นมาทันที
เซี่ยงตงรีบตอบ “ตัวตนของโทนี่คนนั้นถูกพวกเราเปิดโปงแล้วครับ จุดประสงค์ที่คุณนายไปที่นั่นก็สืบทราบมาแล้วครับ คือไปหาทางขายสินค้าที่ค้างอยู่ในโกดังของตระกูลซ่ง ต่อมาคุณนายพักอยู่ที่โรงแรมไม่ได้ออกไปไหน จนกระทั่งเช้านี้คุณหยวนไปรับคุณนายครับ”
“แต่จากภาพวงจรปิด สีหน้าของคุณนายซีดเผือด ดูเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย ไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของคุณนายเป็นอย่างไรบ้าง”
“หุบปาก” ลี่หานเหนียนมองด้วยสายตาไม่พอใจ “ฉันให้เธอพูดเรื่องงาน เธอพูดเรื่องไม่สำคัญมากมายทำไม ใครให้เธอพูดเรื่องสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นดีหรือไม่ดี”
“ครับ” เซี่ยงตงก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ
ที่จริงเขาสงสัยมากกว่าว่า เมื่อวานคุณนายถูกวางยา อยู่กับท่านประธาน แต่ท่านประธานกลับไปหลังจากนั้นสิบกว่านาที ทำไมเวลาน้อยขนาดนั้น หรือว่าท่านประธานไม่ไหว?