รักที่สายไปขอวางไว้ตรงนั้น - 1-30 - บทที่ 5
「ท่านประธานลี่…」คู่ค้าที่อยู่ข้างๆ มองลี่หานเหนียนด้วยความสงสัย 520 เว็บไซต์
ลี่หานเหนียนดึงสายตากลับมา แล้วเดินหน้าต่อไป
คู่ค้าไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมากนัก เดินตามลี่หานเหนียนพร้อมกับแนะนำโครงการของตนต่อไป
เมื่อส่งคู่ค้ากลับไปแล้ว ตอนที่ลี่หานเหนียนมองไปยังห้องจัดเลี้ยงอีกครั้ง ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
ลี่หานเหนียนยกมือขวาขึ้น นิ้วชี้และนิ้วกลางงอเข้าหากัน
ผู้ช่วยเซี่ยงตงที่ตามมาด้วยรีบเดินเข้ามา “ท่านประธาน มีอะไรให้รับใช้ครับ”
“ไปสืบมาว่าทำไมซ่งรั่วชิงถึงมาที่นี่ได้” น้ำเสียงของเขาเย็นชา
“คุณนาย?” เซี่ยงตงประหลาดใจ มองไปรอบๆ แล้วกล่าวว่า “คุณนายก็มาด้วยหรือครับ?”
ลี่หานเหนียนมองด้วยสายตาไม่พอใจ
เซี่ยงตงสะดุ้ง รีบรับคำแล้วเดินจากไปทันที
ณ ห้องพักแห่งหนึ่ง
ซ่งรั่วชิงรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนลาง
“แก…กล้าดียังไงมายาฉัน”
นางรู้สึกขุ่นเคืองและกระวนกระวายใจ เมื่อครู่คุยเรื่องสินค้ากันอยู่ นักธุรกิจที่ชื่อโทนี่คนนี้บอกว่าอยากหาที่เงียบๆ คุยรายละเอียด นางก็ตอบตกลงทันที
ผลปรากฏว่าเมื่อมาถึงห้องนี้ ไม่รู้ทำไมร่างกายของนางก็เริ่มร้อนวูบวาบ
หากซ่งรั่วชิงยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกวางยา นางก็คงมีปัญหาทางสติปัญญาแล้ว
ไม่คิดว่าจะถูกวางแผนเล่นงาน
“ที่รัก เธอไม่ได้อยากคุยธุรกิจกับฉันหรอกหรือ คืนนี้ถ้าเธอทำให้ฉันพอใจ ธุรกิจอะไรก็คุยกันได้” ชายที่เมื่อครู่ยังสุภาพอ่อนโยน บัดนี้กลับเผยธาตุแท้ที่น่ารังเกียจออกมา
ซ่งรั่วชิงรู้สึกคลื่นไส้แทบอาเจียน
“อย่าเข้ามานะ ถอยไป” นางถอยหลังไปเรื่อยๆ
“อย่าได้ใจไปหน่อยเลย คืนนี้เธอหนีไม่พ้น” ว่าแล้ว โทนี่ก็พุ่งเข้าใส่นางทันที
ซ่งรั่วชิงไม่มีแรงหลบหลีก ถูกโทนี่จับตัวไว้ได้ นางกัดฟันกรอด ตั้งใจจะรวบรวมพลังโจมตีจุดอ่อนของอีกฝ่าย…
ประตูพลันถูกคนถีบเปิดเข้ามาจากด้านนอก
ซ่งรั่วชิงมองด้วยความประหลาดใจ โทนี่ก็หันกลับไปพุ่งเข้าใส่ พร้อมกับตะโกนเป็นภาษาอังกฤษด้วยความโกรธ “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น”
วินาทีถัดมา เขาก็ถูกต่อยจนสลบลงไปกองกับพื้น
ซ่งรั่วชิงมองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงง ลี่หานเหนียนเดินเข้ามาพร้อมกับแผ่ไอเย็นออกมา ราวกับปีศาจร้ายที่มาจากนรก
นางมองเขาด้วยความงุนงง รู้สึกเสียดายเล็กน้อยที่เมื่อครู่ไม่ได้ถีบออกไป
จากนั้นก็ถูกคลื่นความร้อนในร่างกายถาโถมเข้าใส่ ส่งเสียงครางแผ่วเบาด้วยความอับอาย
เมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไร ซ่งรั่วชิงก็กัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอต่อหน้าชายผู้นี้
ลี่หานเหนียนขมวดคิ้วมองหญิงตรงหน้า สวมชุดราตรีสั้นสีแดง ใบหน้าแดงระเรื่อ งดงามราวกับปีศาจร้ายที่สามารถกินหัวใจของผู้ชายได้
แต่งตัวเช่นนี้มาที่แบบนี้ กลัวว่าจะไม่เกิดเรื่องใช่หรือไม่
ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นในใจอย่างไม่มีเหตุผล อยากจะคว้าผ้ามาคลุมนางตั้งแต่หัวจรดเท้า
ช่างไร้ยางอายสิ้นดี
ซ่งรั่วชิงทั้งตัวมึนงงควบคุมตัวเองไม่ได้ ในสายตามีเพียงร่างของลี่หานเหนียน
เวลานี้ถูกฤทธิ์ยาครอบงำพฤติกรรม นางแทบจะทำตามสัญชาตญาณ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือคว้าเสื้อของชายหนุ่ม สติสัมปชัญญะก็พยายามต่อต้าน “คุณ…มา…ดูฉันหัวเราะเยาะหรือไง?”
ด้วยฤทธิ์ยา เสียงที่ซ่งรั่วชิงเปล่งออกมาจึงหวานหยดย้อย ชวนให้หัวใจเต้นแรง
สีหน้าของลี่หานเหนียนกลับดำมืดลงกว่าเดิม
หากเขาไม่รีบมา นางก็คงพูดด้วยน้ำเสียงเช่นนี้กับผู้ชายคนอื่นไปแล้ว
“ลี่…หาน…เหนียน…” ซ่งรั่วชิงกัดฟันพูดชื่อชายหนุ่มทีละคำ แม้จะไม่เต็มใจถูกมองเป็นตัวตลก แต่ตอนนี้ทำได้เพียงพึ่งลี่หานเหนียน “พาฉันไปโรงพยาบาลที”
ดวงตาของลี่หานเหนียนลึกล้ำลงทันที สีหน้าผ่อนคลายลง กล่าวอย่างเย็นชา “ยังจำได้ว่าฉันเป็นใคร?”
ในขณะนั้น เซี่ยงตงก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วกล่าวว่า “ท่านประธาน แล้วคนนี้จะทำยังไงครับ?”
“กำจัดมัน”
ทิ้งท้ายไว้เพียงสามคำ วินาทีถัดมา ลี่หานเหนียนก็อุ้มซ่งรั่วชิงในท่าเจ้าสาว แล้วหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
เซี่ยงตงมองตามหลังลี่หานเหนียนด้วยความสงสัย เอียงศีรษะเล็กน้อย
ท่านประธานไม่ได้ไม่ชอบคุณนาย ชอบคุณเย่ไม่ใช่หรือ ทำไมรู้สึกว่าท่าทีเมื่อครู่แปลกๆ
ลี่หานเหนียนโยนผู้หญิงที่เอาแต่ถูไถตัวอยู่กับเขาลงบนเตียง
ลมหายใจของเขาติดขัดไปเล็กน้อย
ซ่งรั่วชิงเดิมทีก็มึนงงอยู่แล้ว เดี๋ยวก็มีสติ เดี๋ยวก็ไม่รู้เรื่องอะไร ทำตามสัญชาตญาณเพียงอย่างเดียว
เวลานี้ถูกแรงกระแทกจากการโยน ทำให้ศีรษะสั่นคลอน จนรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง
“ที่…ที่นี่ที่ไหน?” นางมองสำรวจสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย
“โรงแรม” ลี่หานเหนียนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
โรงแรม?
ชาติก่อน นอกจากคืนที่นางวางยาแล้ว ลี่หานเหนียนก็ไม่เคยกลับมาพักที่นี่อีกเลย พักอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเครือของตัวเองเสมอ ที่นั่นมีห้องชุดส่วนตัวของเขา
แต่นางไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไป
ที่นี่ใช่ไหม?
เพิ่งคิดได้ครู่เดียว คลื่นความร้อนก็ถาโถมเข้าสู่ร่างกายอีกครั้ง นางอดไม่ได้ที่จะครางออกมา
“ฉัน…ไม่สบาย…ร้อน”
ซ่งรั่วชิงบิดตัวด้วยความทรมาน พลางฉีกทึ้งเสื้อผ้าของตัวเอง
ส่วนลี่หานเหนียนตั้งแต่ต้นจนจบก็เพียงยืนมองอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่มีความคิดที่จะช่วยเหลือเลยแม้แต่น้อย
ซ่งรั่วชิงกัดฟันแน่นจนแทบเลือดตกใน จึงพอจะทรงสติไว้ได้ด้วยความเจ็บปวด
“รบกวน…คุณพาฉันไปโรงพยาบาลที”
มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะแก้ฤทธิ์ยาในร่างกายได้
“เธออยากให้คนของตระกูลลี่และตระกูลซ่งรู้ว่าเธอถูกวางยา แล้วฉันในฐานะสามีกลับพาเธอไปโรงพยาบาลหรือไง” ลี่หานเหนียนกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันเสียหน้าไม่ได้”
ใช่!
สถานการณ์ในตระกูลลี่ซับซ้อน ลี่หานเหนียนถูกจับตาดูทุกการกระทำ หากไปโรงพยาบาลจะต้องถูกจับได้แน่นอน ตอนนั้นก็จะเกิดเรื่องวุ่นวายอีก
แล้วนางจะทำอย่างไร?
ลี่หานเหนียนไม่มีทางแตะต้องตัวนางแน่นอน นางก็ไม่อนุญาตให้ลี่หานเหนียนแตะต้องตัวนางอีก
หมดหนทางแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นคุณหา…ผู้ชายให้ฉันสิ” นางพูดจบก็เสริมอีกประโยค “เอาหล่อๆ นะ”
“เธอว่าอะไรนะ พูดอีกทีสิ”
เวลานี้สีหน้าของลี่หานเหนียนเย็นชาจนน่ากลัว แม้จะไม่ชอบซ่งรั่วชิง แต่ตอนนี้ทั้งสองยังไม่ได้หย่ากัน ผู้หญิงคนนี้กลับจะสวมเขาให้เขา
ซ่งรั่วชิงเหลือบมองลี่หานเหนียน ไม่ได้พูดอะไร ค่อยๆ คลานลงจากเตียง เพิ่งก้าวไปได้ก้าวเดียว มือหนึ่งก็คว้าข้อมือของนางไว้แน่น
“ซ่งรั่วชิง วันนี้เธอจะทรมานตายอยู่ที่นี่ ฉันก็ไม่อนุญาตให้เธอออกไป” เขาโกรธจนแทบอยากจะบีบคอผู้หญิงตรงหน้าให้ตาย
ภาพตรงหน้าของซ่งรั่วชิงซ้อนกันไปหมดแล้ว สติสัมปชัญญะของนางก็ถูกฤทธิ์ยารุมเร้าอยู่ตลอดเวลา ตรงหน้ายังมีตัวแก้พิษยืนอยู่ นางคงควบคุมตัวเองได้อีกไม่นานแล้ว รวบรวมสติเฮือกสุดท้ายกัดฟันพูด “ฉันจะไปอาบน้ำเย็น รีบปล่อยมือนะ ถ้าไม่ปล่อยล่ะก็…”
วินาทีถัดมา ความคิดของนางก็ถูกคลื่นความร้อนซัดกระหน่ำ นางหมดสติสัมปชัญญะ พุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของชายหนุ่มทันที ริมฝีปากก็คลำไปทั่วใบหน้าของเขาอย่างสับสน
ลี่หานเหนียนไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ ถูกนางพุ่งเข้าใส่จนล้มลงบนเตียง
กลิ่นหอมหวานของผู้หญิงคนนั้นโชยเข้าสู่จมูกของเขาไม่หยุด ริมฝีปากนุ่มราวปุยนุ่นหวานละมุน ทำให้เขานึกถึงคืนเข้าหอที่ถูกวางยา
โดยปกติแล้วเขามีสติที่แข็งแกร่ง แม้ในคืนนั้นจะถูกวางยา แต่ก็ไม่ได้หมดสติ ยังรู้สึกถึงสิ่งที่ทำลงไป
แม้จะขุ่นเคือง แต่รสชาติที่เย้ายวนนั้นก็เป็นครั้งแรกจริงๆ
การรุกของซ่งรั่วชิงในวันนี้ได้ปลุกความทรงจำของเขาขึ้นมา มองดูท่าทีไร้ยางอายของผู้หญิงคนนี้ ลี่หานเหนียนก็เปลี่ยนจากรับเป็นรุกด้วยความโกรธ