รักที่สายไปขอวางไว้ตรงนั้น - 1-30 - บทที่ 11
“ไปบ้านตระกูลลี่ทำไม?”
คนนอกมองลี่หานเหนียนภายนอกดูสง่างาม เป็นผู้กุมอำนาจของกลุ่มบริษัทลี่ ราวกับสามารถบงการทุกสิ่งได้
แต่ซ่งรั่วชิงรู้ดีว่า เนื่องจากลี่หานเหนียนเป็นลูกนอกสมรส อีกทั้งยังกุมอำนาจของลี่กรุ๊ป ทำให้คนในตระกูลลี่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ชาติก่อน นอกจากเทศกาลสำคัญแล้ว นางไม่เคยไปบ้านใหญ่ตระกูลลี่เลย และตระกูลลี่ยังคอยหาเรื่องให้ลี่หานเหนียนอยู่เสมอ
ว่าไปแล้ว การแต่งงานครั้งนี้ เดิมทีเป็นเพราะตระกูลซ่งของนางใช้ตระกูลลี่กดดันจึงสำเร็จ
ไม่แปลกใจเลยที่ลี่หานเหนียนจะเกลียดนางและตระกูลซ่ง
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เทศกาลสำคัญ ทำไมถึงต้องไปบ้านตระกูลลี่ด้วย
“ทำไม? เธอไม่รู้หรือไง?” ลี่หานเหนียนลุกขึ้นยืน มองซ่งรั่วชิงจากที่สูงลงมา แววตาเย็นเยียบราวกับจะแช่แข็งคนได้
แต่ซ่งรั่วชิงไม่รู้จริงๆ
ชาติก่อนไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น
นางส่ายหน้ากล่าว “ท่านไม่พูดแล้วฉันจะรู้ได้อย่างไร”
“หึ” ลี่หานเหนียนหัวเราะเยาะ แล้วหันหลังเดินนำออกไป โดยไม่สนใจซ่งรั่วชิงแม้แต่น้อย
ซ่งรั่วชิงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มันแย่จริงๆ พูดมากกว่านี้คำเดียวจะตายหรือไง หึอะไรหึ?
นางรีบตามไป อย่างไรเสียไปถึงก็รู้เอง ตอนนี้นางไม่กลัวอะไรแล้ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ทั้งสองมาถึงบ้านตระกูลลี่ ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว
ซ่งรั่วชิงลงจากเบาะหลัง สูดหายใจเข้าลึกๆ โชคดีที่ไม่ต้องเผชิญกับความบ้าคลั่งอีกครั้ง
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในประตู ก็เห็นคนในตระกูลซ่งทั้งน้อยใหญ่มากันครบ นั่งรออยู่ในห้องรับแขก
“โทรหาเธอตั้งแต่สามชั่วโมงก่อน เธอกลับลากยาวมาจนถึงตอนนี้ ปล่อยให้คุณปู่กับพ่อต้องมารออยู่ที่นี่ ลี่หานเหนียน ตอนนี้แกกุมอำนาจของตระกูลลี่แล้วถึงกับไม่รู้ตัวตนแล้วใช่ไหม?”
ลี่เฮ่าไป๋ พี่ชายต่างมารดาของลี่หานเหนียนลุกขึ้นชี้หน้าตำหนิ
ลี่เฮ่าไป๋มีใบหน้าคล้ายลี่หานเหนียนห้าส่วน ทั้งคู่หน้าตาเหมือนพ่อ แต่ลี่หานเหนียนเหมือนมากกว่า
ลี่เฮ่าไป๋อายุมากกว่าลี่หานเหนียนสามเดือน เคยเกือบทำให้ลี่กรุ๊ปล้มละลาย จึงไม่สามารถกุมอำนาจได้ ทำได้เพียงใช้ชีวิตเสเพล ปล่อยตัวปล่อยใจ จนร่างกายอ่อนแอ ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย รอบดวงตาก็คล้ำลึก เดิมทีก็มีหน้าตาดีอยู่ห้าส่วน ตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว
ซ่งรั่วชิงรีบขยับตัวไปด้านข้าง แสดงว่าตนเองไม่เกี่ยวข้องกับลี่หานเหนียน อีกทั้งยังขี้เกียจจะอธิบายว่าที่มาสายเพราะนางหมดสติไปกลางทาง
ชาติก่อนก็เคยถูกกลั่นแกล้งเช่นนี้ นางจะออกหน้าช่วยพูดให้ลี่หานเหนียน แต่ตอนนี้ ปล่อยเขาไปตายเสียเถอะ
อีกทั้งลี่หานเหนียนก็ไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบ
เป็นดังคาด ลี่หานเหนียนเมินลี่เฮ่าไป๋โดยสิ้นเชิง หันสายตาไปยังผู้เป็นใหญ่ของตระกูลลี่ คุณปู่ลี่ “คุณปู่ครับ ท่านเรียกผมกลับมามีเรื่องอะไรหรือครับ?”
“จะมีเรื่องอะไรได้อีก ก็เรื่องที่แกปากว่าตาขยิบ ไม่เคารพผู้ใหญ่ แถมยังคิดจะกอบโกยเงินทองจนทำให้ตระกูลลี่เสื่อมเสียชื่อเสียงนั่นแหละ” ลี่เฮ่าไป๋ลุกขึ้นชี้หน้าตำหนิ
พ่อของลี่หานเหนียนตวาดเสียงดัง “เฮ่าไป๋ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะพูด”
“พ่อครับ” ลี่เฮ่าไป๋รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมเชื่อฟัง
ในดวงตาของลี่หานเหนียนปรากฏประกายเยาะเย้ยแฝงความมืดมน เมื่อปีนั้นพ่อของเขาไปขืนใจแม่ของเขาจนมีเขา แต่กลับไม่ดูแลเลี้ยงดู เมื่อเขาถูกคุณปู่ลี่พาตัวกลับมา ทั้งครอบครัวก็พากันต่อต้าน มองว่าเขาทำลายความสงบสุขภายนอก
แม้ว่าคุณปู่ลี่จะพาเขากลับมา แต่ก็เพียงเพราะไม่อยากให้สายเลือดของตระกูลลี่ต้องเร่ร่อนอยู่ภายนอก จนกระทั่งเขาแสดงความสามารถทางธุรกิจออกมา จึงค่อยๆ ได้รับความสำคัญ
คุณปู่ลี่ไม่สนใจลูกชายและหลานชายของตนเอง จ้องมองไปยังหลานชายคนนี้ที่มีจิตใจต่อต้านแต่กลับเป็นทายาทที่เก่งที่สุดของตระกูลลี่
“ได้ยินว่าแกจะหย่า” ทันทีที่เอ่ยปาก ก็เข้าประเด็นสำคัญ
เมื่อซ่งรั่วชิงได้ยินก็รีบหันขวับไปมอง แต่กลับเห็นว่าลี่หานเหนียนไม่มีท่าทีสำนึกผิดที่ถูกเปิดโปงแม้แต่น้อย
ขณะเดียวกันความคิดก็หมุนวนในใจ เข้าใจแล้วว่าทำไมลี่หานเหนียนถึงโกรธมาก่อนหน้านี้
ผู้ชายห่วยๆ คนนี้คิดว่านางเป็นคนปล่อยข่าวหรือ?
นางอยากจะหย่าใจจะขาด จะทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร
ทั้งชาติก่อนและชาตินี้ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเชื่อใจนาง ซ่งรั่วชิงจ้องมองลี่หานเหนียน ไม่พูดอะไรสักคำ
ลี่หานเหนียนรู้สึกถึงสายตาข้างกาย ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะใส่ใจ
ถามกลับเบาๆ “ผมจะหย่า คุณปู่กลับรู้ก่อนผมเสียอีก”
หมายความว่าตัวผมเองยังไม่รู้ พวกคุณกลับรู้
“เช่นนั้นดูเหมือนจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด” คุณปู่ลี่กล่าว “ในเมื่อแต่งงานกันแล้วก็ใช้ชีวิตให้ดีๆ สาวน้อยตระกูลซ่งเป็นเด็กดีคนหนึ่ง แกต้องทะนุถนอมนางให้ดี”
“คุณปู่ครับ เขาโกหก” ลี่เฮ่าไป๋ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
“หุบปาก” คราวนี้คุณปู่ลี่ก็ตวาดเสียงดัง
ลี่เฮ่าไป๋ควบคุมตัวเองไม่ได้ ลุกขึ้นมาขยายภาพหน้าจอมือถือ “พวกคุณดูนี่สิ นี่คือหนังสือสัญญาหย่า ข้างบนยังมีลายเซ็นแล้วด้วย”
ซ่งรั่วชิงสายตาดี มองเห็นภาพนั้น หัวใจก็หล่นวูบ
นั่นคือหนังสือสัญญาหย่าที่นางส่งไปที่สำนักงานก่อนหน้านี้ ข้างบนยังมีลายเซ็นของนางอยู่
“เลียนแบบลายเซ็นได้ไม่เลว” ลี่หานเหนียนกล่าวประเมินเบาๆ แล้วหันไปพูดกับคุณปู่ลี่ “คุณปู่ครับ ถ้าวันนี้ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอพาชิงชิงกลับก่อนนะครับ วันนี้เธอไม่สบายเป็นลมไป”
“เป็นลมเหรอ รุนแรงไหม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ฉันก็จะไม่รั้งแกไว้ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ครับ คุณปู่”
ลี่หานเหนียนหันหลังเดินออกไปทันที ซ่งรั่วชิงตั้งแต่ก้าวเข้ามายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ยืนงงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวตามหลังไปว่า “คุณปู่คะ ลาก่อน” แล้วก็หันหลังเดินตามไป
เมื่อร่างของทั้งสองลับตาไป ลี่เฮ่าไป๋ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจ “คุณปู่ครับ ทำไมท่านไม่เชื่อคำพูดของผม นี่มันเป็นเรื่องจริงชัดๆ”
“จริงหรือเท็จมันสำคัญตรงไหน ตราบใดที่ลี่หานเหนียนไม่ยอมรับ มันก็ไม่มีเรื่องนี้”
“แล้วก็ปล่อยไปอย่างนี้เหรอครับ?” ลี่เฮ่าไป๋ประหลาดใจ
คุณปู่ลี่ไม่อยากมองมาก กล่าวกับลูกชาย “สอนลูกชายตัวเองให้ดีๆ อย่าให้ขายหน้า”
ว่าแล้วก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
ลี่เฮ่าไป๋ใช้การไม่ได้ ลี่หานเหนียนก็ตีตัวออกห่าง ตระกูลลี่กำลังยื้อยุดฉุดกระชาก วิธีเดียวคือควบคุมลี่หานเหนียนไว้ จนกว่าตระกูลลี่จะมีทายาทรุ่นต่อไป
คุณปู่ลี่เกิดความคิดบางอย่างขึ้นในใจ กดโทรศัพท์ภายใน “พ่อบ้าน ช่วยฉันจัดการเรื่องหนึ่ง…”
…
เมื่อออกจากบ้านตระกูลลี่ ซ่งรั่วชิงก็รีบเปิดประตูหลังรถเข้าไปนั่ง
บรรยากาศในรถเงียบงัน ลี่หานเหนียนออกรถทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“นี่ ถึงคุณจะคิดว่าฉันเป็นคนปล่อยข่าว แต่ฉันไม่อยากรับเคราะห์โดยไม่มีเหตุผลนะ” ซ่งรั่วชิงคิดแล้วก็ยังรู้สึกว่าต้องอธิบาย
ไม่ใช่ว่าเสียใจที่ถูกเข้าใจผิด แต่ไม่พอใจที่ถูกใส่ร้าย
“ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร?” ลี่หานเหนียนหัวเราะเยาะ “เล่นลูกไม้มากมาย สุดท้ายเธอก็แค่อยากจะไม่หย่า”
ผู้หญิงคนนี้ก่อเรื่องวุ่นวายตอนเซ็นชื่อตั้งหลายครั้ง จุดประสงค์ก็แค่นั้น
คิดว่าเล่นลูกไม้พวกนี้แล้วจะดึงดูดความสนใจของเขาได้
เขากล่าวอย่างเย็นชา “ในใจของฉันมีแค่เฟยเฟย เธอเลิกหวังลมๆ แล้งๆ ได้แล้ว”
เดิมทีซ่งรั่วชิงอยากจะอธิบายด้วยความสงบ แต่ผู้ชายห่วยๆ คนนี้ไม่พูดดีๆ นางก็เลยไม่เกรงใจเช่นกัน
กอดอกแล้วเยาะเย้ย “ฉันเลิกหวังไปนานแล้ว ชาตินี้ต่อให้ชอบแมวหมาก็ยังไม่มองนาย เพราะนายมันตาถั่วสุดๆ รสนิยมของนายฉันไม่อยากจะพูดถึง แต่ถ้านายจะจับแพะชนแกะ เอาสิ่งที่เมียน้อยของนายทำมาใส่ร้ายฉัน ฉันไม่รับเคราะห์หรอกนะ”